اشعار

شده عـالـم مـنـوّر از جـلـوات محمـدی            به جـمـال جـمـیل او صلـوات محـمدی

عجب از حُسن روی او، عجب از رنگ و بوی او            شده جـنّت معـطر از گـل ذات محمدی

شرف قبله و سجود، هدف غایی وجود            که بُـوَد هـستی جهـان ز حیات محمدی

حرکاتش خدا‌صفت، همه عرفان و معرفت            نَـبـرَد ره خـیال ما، به صفـات محمدی

حرمش دافـع‌النغـم، کـرمش سابغ‌الـنعـم            دل و دستش پُر از کرم به برات محمدی

متجلّی به کوه طور، شجر از او گرفته نور            یَد بـیـضا نـشـانی از لَـمَـعـات محـمدی

دل موسی قوی از او، نفس عیسوی از او            دم عـیـسی مـؤثـر از نـفحـات محـمدی

گل شعر از شفق بگیر، مدد از فیض حق بگیر            برو ای مستحق بگـیر صدقات محمدی

کـيستی ای خنده‌هايت رحـمةٌ للعـالمين            گـيسوانت ليـلةالقـدر سمـاوات و زمین

ای اشارت‌های ابروهای تو لا ريب فيه            مهربانی‌های چـشمانت هُـدیً للمـتـقـين

ای شب معراج، سبحان الذی أسرای من            عروة الوثقی‌ست دامان تو يا حبل المتين

ايّها المزّمّل امشب تا سحـر بيدار باش            تا طلوع فجر قـرآن‌ها بخوانی با یقـین

در رکوع کيست آن زيباترين انگشتری            راز بگـشـا ای نـمـاز اولـين و آخـرين

نخل‌های سال‌ها خشکيده خرما می‌دهند            می‌نـشـينی تا کـنار اين دل چـادرنشين

از روی توست ماه اگر این‌سان منوّر است            از عطر نام توست اگر گل، معطّر است

آن چهـرۀ مشـعـشع و آن دیـدۀ پـر آب            شأن نزول سورۀ والشّمس و کوثر است

بال و پر فـرشـتـۀ آمـین به راه توست            امر محال اگر تو بخواهی میسّر است

دارد به سمت نـام تو نـزدیک می‌شود            آغــاز هـر اذان اگـر الله اکــبـر اسـت

نـامت دوبـار در صلـوات آمد و مـدام            از هر زبان که می‌شنوم نامکرّر است

حرفی تفـاوت صلوات و صلاة نیست            اجـر صـلاة با صلـواتت بـرابـر است

عشق تو در تـمامی عـالم زبانـزد است            بی‌عشق، حال و روز زمین و زمان بد است

فرقی ندارد از چه نـژاد و چه فـرقـه‌ایم            با عـشق تو هـمیـشه دل ما مـؤیـد است

جاری‌ست سُکر واعتَصِمُوا... لا تَفَرَّقُوا            بعد از تو این جنون دمادم که ممتد است

ای زنـدگی مـا هـمه حـال و هـوای تو!            حال تو مبدأ است و هوای تو مقصد است

مانده‌ست رد پای تو بین زمین و عرش            باران بوسه‌هاست که در رفت و آمد است
دل را سپرده‌ایم به عشقش که قرن‌هاست            بنـیـان‌گـذار وحـدت دل‌ها مـحـمـد است

جـان‌بخـش‌تر نـدیـده کسی از تبـسّمت            جـان جـهـان! فـدای سـلامٌ عـلـیکـمت

آب حـیـات زمزمـه‌های زلال تـوست            جـان می‌دهی به قـلب بشر با ترنّـمت

»اَسریٰ بِعَبدِهِ» همه از لطف بندگی‌ست            با دوسـت در «دَنَـا فَـتَـدَلّیٰ» تکـلـمت

دنیا سکوت کرد و حسین تو لب گشود            از بـوی سیب پر شده تکـبیر هـفـتمت

آه ای پـدر به داد یتـیـمـان خود برس!            تلـخ است این زمـانـه بـدون تـبـسّـمت

جان‌ها هنوز تشنۀ درک حضور توست            تو حاضری و باز جهان می‌کند گمت

چه بود سهم زمین و زمان اگر تو نبودی            و سرنـوشت تـمام جهـان؟ اگر تو نبودی

در آن میانه که باران سنگ بود و شکستن            نبود پنـجـره‌ای در امـان، اگر تو نـبودی

هـنوز مـعـبر اصـحـاب فـیـل بـود زمـانه            شکـسـتـه بود دل آسـمـان، اگر تو نبودی

حجاز بود و غم دخـتران زنده به گورش            یکی نداشت ز غیرت نشان، اگر تو نبودی

زمین روایت سـبـزی‌ست از نگـاه تو اما            چه بود آخـر این داسآتان؟ اگر تو نبودی

سلام بر تو ای رسـول! نه! علیکم السلام            که پیشـتازِ هر سلامی و شروعِ هر کلام

تو می‌رسی و من نشسته‌ام که خوش نداشتی            کسی به پایت ای بزرگ! پا شود به احترام

به پای تو که ایـسـتاده آسمان به حـرمتت            تویی که پیشِ دخترت همیشه می‌کنی قیام!

تبـسّمت جوابِ خشم‌ها و کـیـنـه‌های دهر            فقط نگاه کن! سکوتِ تو پُر است از پیام

یـتـیـم بـودی و پــدر شـدی بـرای امّـتـی            مسیح هم نـمی‌رسد در امتش به این مقام

نـمـازها به نـامِ نـامی‌ات عـروج می‌کنند            فقـط به عـشقِ نام تو بلال می‌رود به بام

صراطِ مستـقـیم می‌شود مسـیـرِ کـوچ تو            و روح زنـدهٔ تـو می‌شـود دوازده امام...

تیـغ ابـرویت غزل را در خطر انداخته           پیـشِ پایت از تغـزل بسکه سر انـداخته

مـرد این مـیدانِ جـنـگِ نـابـرابـر نیستم           تیـرِ مـژگانت ز دستِ دل سپـر انداخـته

بنده‌ای؟ پروردگاری؟ این شکوهِ لایزال           شـاعـرانت را به امـا و اگـر انـداخـتـه!

نامی از میخـانه‌ها نگذاشت باقی نام تو           بـاده را چـشـم خـمـارت از اثـر انداخته

ساقیِ معراج، عرش گنبد خـضرایی‌ات           جبـرئـیل مست را از بـال و پر انداخته

کار دیگر از ترنج و دست هم، یوسف گذشت           تـیغ، سـرها را به اظـهـار نظـر انداخته

سود بازار نمک انگار چیز دیگری‌ست!           خـنـده‌ات رونق ز بـازار شکر انداخـته

عاشق و معشوق‌ها از هجر رویت سوختند           عشق‌تان آتش به جانِ خشک و تر انداخته

این تنورِ داغ مدح چـشم‌هایت؛ مهـربان           نـان خـوبـی دامـنِ اهـل هـنـر انـداخـتـه

مهربانیِ نگاهت، ای صبورِ سربه زیر           دولت شمشیر را از زور و زر انداخته

تا سبکباریِ دل، چوبِ حراجت را بزن           چین زلفت در سـرم شوقِ سفـر انداخته

آمـدم بـر آسـتـانت در زنـم، یـادم نبـود!           میخ سرخی کوثرت را پشت در انداخته

ای صـدای تـو آشــنــای هــمـه            ای نـگـاهـت گـره‌گـشـای هـمـه
مـهـر تـابـنـده، رهـنـمـای هـمـه            خـیــر بـی‌انـتــهــا بــرای هـمـه

تا نـبـودی بـشـر حـیـات نداشت
به حـیـات خود التـفـات نـداشت

آمـدی نـور شـب‌شـکـن بــاشـی            عــلـت روح در بــدن بـــاشــی
مـرهـم زخـم مـرد و زن بـاشی            آمــدی پـیــشــوای مـن بــاشــی

که به دل‌های مـرده جـان بدهی
سـرّ لــولاک را نـشــان بـدهـی

جـــلــوۀ تــو دلــیــل دیـــدن‌هــا            رفـتـن و دیــدن و رســیــدن‌هـا
مــنــم و شــوق دل بــریــدن‌هـا            شـوق از تـو سـخـن شـنـیـدن‌ها

جـان من از تو خـواهـشی دارد
بــا صــدایـت نـــوازشــی دارد

آمـــدی بــا نــویـــد اســـلامــت            وعــدۀ بـهـتـریـن سـرانـجـامـت
تـو بـخـوان بـا صــدای آرامـت            آیــه آیــه بــنــوشــم از جــامـت

تو بخوان تا که کفر خسته شود
لات، عـزّا، هـبـل شکـسته شود

بـه زمـیـن رنـگ آسـمـان دادی            تــا خـــدا راه را نـــشــان دادی
تــن بــی‌ روح را تــکــان دادی            و خـودت سخـت امتـحـان دادی

گـفــتـی انـسـان بـیـا بـه آسـانـی
اشـهــدت را بـگــو مـسـلـمـانـی

خشکـسالی گـذشت و بـاران شد            روزی بـنــده‌هــا فـــراوان شــد
عاشـقـی سخـت بود و آسان شد            آنکه آسـان گـرفـت سلـمـان شـد

به علی کاش امت ایـمان داشت
کمی از رنگ و بوی سلمان داشت

علی آن ره شناس و راهنماست            سـرشـنـاسی در عـالـم بـالاسـت
آیــنـه آیـنـه صـفــات خــداسـت            خوب بنگر خـدا در او پیـداست

کـیـست حـیـدر حـقـیـقـت ازلـی
چیست قرآن به غیر وصف علی

دلـم مـسـت و گـرفـتـار محـمد            سـرم سـرگـرم بـازار مـحـمـد

ندارم سایه‌ای بر سر به غیر از            صـفـای مـهـر سرشـار محـمد

تمام هـسـتی عـالـم خـدا گـفت            بـود رهـن و بـدهـکـار محـمد

به محشر می‌رود با توشه‌ای پر            کـسـی که شد خـریـدار محـمد

امیرالمـومنین مشکـل‌گـشا شد            ز سـوداهــای بــازار مـحـمـد

یـد الـلـهـی بـه حــیــدر داد الله            که شد دست عـلـی یـار محمد

اگر چه گشت زهرا کوثر ناب            شد از احـسان سـرشـار محمد

نشد سلـمان مسلـمان تا زمانی            که از جان شد خـریدار محمد

علی فرمـود منّا را به سلـمان            که باشـد گـنـج اسـرار مـحـمد

نه هر میثم که اشهد گفت بر لب            رود بـا ســر سـرِ دار مـحـمـد

محـمد گـفت از فـرمایش رب            عـلـی گـفـتا ز گـفـتـار محـمـد

سلامت بگذرد از راه محـشر            هر آنکس گشت بیـمار محـمد

صراط مسـتـقـیـم اهـل تـقـوی            نـبـاشـد غــیـر افـکـار مـحـمـد

خدا قرآن شریعت دین و مذهب            هـمه پـنـدار و کـردار مـحـمـد

به روز حشر خالی نیست دستی            که زد دسـتی به دستار محـمد

حـق و باطل در مدیـنه روبروست            اهل حق را حق پـرسـتی آبروست

حق پرستان همچو انگـشتان دست            پرتو این حق پرستان هرچه هست

اهـل بیت مـصـطـفی دانی که پـنـچ            رحـمـت لـلـعـالـمـیـن مـانـنـد گـنـج

مصطـفـی خـتم رسـل در پیش بود            شـأن او از هـر پیـامـبـر بیـش بود

درگـه حـق او کـه بـرتـر از هـمـه            در بـغــل دارد حـسـیــن فــاطـمــه

سبـط اکـبـر در کـنار مصطـفاست            دسـت او در دسـت خـیر انبـیـاست

بعـد پـیـغـمـبـر عـلـی مـرتـضاست            جانـشین و همچو جان مصطفاست

فـاطـمـه خَـیـرُ الـنـسـاء الـعـالـمـین            فـاطـمـه نـور سـمــاوات و زمـیـن

مـقـتـدای او پسر عـمّـش عـلی‌ست            تا قیامت مرتضی بر حق ولی‌ست

آیـت حـق اهـل بـیت مصـطـفـاست            مستجاب الدّعـوۀ ارض و سماست

هر که را حُـبّ محمد در دل است            چـلچـراغ روشن هر مـحـفـل است

تـا ابــد بـر جـا بـمـانـد ایـن سـرود            بــر مــحــمّـــد گــو و آل او درود

تا تـوانـی گـو «طبـیـبا» این درود            درگـه حـق ایـن دعـا مـقـبـول بـود

قرار شد دو طرف تن به احتجاج دهند            که دین مردم خود را مگر رواج دهند

قـرار شد هـمگی با کـسان خـود باشـند            مگر عـلاج به یک زخم لاعـلاج دهند

نبرد شک و یقین بود و باز، اهل یقین            بـنـا نـبـود به اهـل لـجـاج بــاج دهــنـد

به حکم امر «تعالوا ...» قرار بود آن روز            مسیحیان همه پایان به یک لجـاج دهند

و در قــبـال تــمـام مخـالـفـت هــاشـان            به رسم روز، به اهل یقین خراج دهند

شعاع نور حقیقت به هر طرف می‌ رفت            که از حجـاز به نجـرانیان سراج دهند

جهان به نور تو وابسته است، ای خورشید            خوشا که با «تو» به اهلِ تو تخت و تاج دهند

ای مـنـتـهـای رحـمـت والا محـمد            ای جـلـوۀ لطـف خـدا بر ما محمد
ما ذرّه و خـورشـید بی‌هـمتا محمد            ما بـنـده هـستـیم و فقـط آقا، محمد

ذکـر تو شـد آرامـش دلـهـا محـمـد
جام ولای تو شرابی ناب ناب است            کوی تو درعالم فقط راه ثواب است
آنقدر آقایی که حُسنت بی‌حساب است            وقتی علمدار سپاهت بوتراب است
عـالم شود سـرباز تو یکجا محـمد
ای عرشیان محو صدای دلنـشینت            در آرزوی وصل روی بی‌قـرینت
نور خدا می‌تابد از صحن جـبـینت            جبریل بی‌تاب است، باشد هم نشینت
تا پـر بگـیـرد با تو در بالا محـمد
عالم اگر ظلمت تو هستی نور عالم            ای روشنی بخش دو چشم کور عالم
از عشق تو جاری شده این شور عالم            شرمنده از لطفت دل معـذور عالم
عالـم همه یک قطره و دریا محمد
دنیـا و هرچه دارد این دنیا برایت            ای جان عالم، عالمی جانش فدایت
خلقـت شده وقـف شما و بچه‌هایت            روزی بده ما را، تکانی ده عبایت
ای جایگاهـت قرب أوْ أدْنیٰ محمد
امشب که طوفانی‌ست دریای دل ما            با تو ثـمر داده ست حالا حاصل ما
با حُـبّ آل تـو به بـار آمـد گِـل ما            ای نام تو مشکـل‌گـشای مشکل ما
یا احـمد و یا مصطـفی و یا محمد
حیران احـمد می‌شود یزدان احـمد            پـیک الهـی هم شود مهـمان احـمد
غار حرا شد روضۀ رضوان احمد            گوش فـلک آماده بر فـرمان احـمد
بر آن رسول الله، آن مولا، محمد!!
تو آن رسول نور و روح کبریایی            زیـبـاتـرین حُـسن خـتـام انـبـیـایـی
تو محـور اصلی نـفـس هـل اتـایی            بابـای خـوب شیـعـیان مـرتـضایی
شد مـبـتـلایت هر دل شـیـدا محمد
هرچند بودی تو رسول مهر و رحمت            هرچند افتادی برای دین به زحمت
هرچه شدی درسالهای سخت اذیت            أجر رسالت را سپردی تو به امت
امت چه کرده با تو و زهرا محمد؟
بر سـرخـی آلالـه دسـت زرد افتاد            دلگـرمی مـولا چرا دلسرد افتاد!؟
با ضربـۀ شـلاق آن نـامـرد افـتـاد            در کوچه‌ها از فرط پهلو درد افتاد

این داغ آتش می زند دل را محـمد

ای آفرینش از تو گرفته‌ست تار و پود            ای وسعت مقام تو بی‌مرز و بی‌حدود

ای کـوه‌هـا به بـردن نـام تو در قـیـام            ای رودها به گـفتن ذکر تو در قعـود

ای در اذان مــأذنــه‌هـا زنــده تـا ابــد            ای در گلوی هرچه مؤذّن پُر از سرود

برگرد و از دوبـاره حـرایی بیافـرین            پُر شد دوباره عـرصۀ تاریخ از یهود

آل امیّه شکـل جـدیدی به خود گرفت            شد کعبه در محـاصرۀ آلی از سعـود

وقتش رسیده، باز الم یجـعـلی بخوان            شد وقـت آنکه باز ابـابـیـل‌ها فرود...

کـيـستی ای خـنده‌هايت رحمةٌ للعالمين            گـيسوانت ليـلةالقـدر سـماوات و زمین

ای اشارت‌های ابروهای تو لا ريب فيه            مهـربانی‌های چـشمـانت هدیً للمتـقـين

ای شب معراج، سبحان الذی أسرای من            عروة الوثقی‌ست دامان تو يا حبل المتين

ايّها المزّمّل امشب تا سحـر بيدار باش            تا طلوع فجـر قـرآن‌ها بخوانی با یقـین

در رکوع کيست آن زيباترين انگشتری            راز بگـشـا ای نـمـاز اولـين و آخـرين

نخل‌های سال‌ها خشکيده خرما می‌دهند            می‌نـشيـنی تا کـنار اين دل چـادرنشين

بـاید تو را بـالاتـر از بـالا صدا کرد            باید تو را والای بـی‌هـمتا صـدا کرد
ای رحــمـة لـلـعـالــمـیـن مـا مـحـمـد            ای بی‌کران باید تو را دریا صدا کرد

ثبت است بر طـاق فـلـک نـام بلـندت            مثل خـدا بـاید تو را یکـتـا صدا کرد

ما حلقه بر گوشیم پس یعـنی هـمیشه            مولای من باید تو را مولا صدا کرد
نام تو نـقـش خـاتـم پـیـغـمـبـران بـود            باید تو را «یس» تو را «طه» صدا کرد
از بـین لب‌هایت هـزاران مـاه بـارید            هر بار که زهرا تو را بابا صدا کرد
بر موج غم نوح نبی، موسی به دریا            نام تو را وقت عروج عیسی صدا کرد

نـام تو حـلال تـمـام مـشـکـلات است
راه نجـات مـؤمـنین و مـؤمنات است

از جـملۀ پیـغـمبران سر می‌شوی تو            یعنی که از خلقت فراتر می‌شوی تو
تـو خـاتـم پـیـغــمـبـرانـی یـا مـحــمّـد            با حـاصل آن‌هـا بـرابـر می‌شـوی تو
وقتی خـدا زهـرا به تو بخـشید یعـنی            سر رشتـۀ آیـات کـوثـر می‌شـوی تو
«معـراج تازه ابـتدای راهتان است»            بـین حـرا وقـتی پیـمبـر می‌شـوی تو
در کـوچه‌های قـلب ما با خـنده‌هـایت            پرواز تا خـورشید را پر می‌شوی تو
آقا هنوز عطرت میان شهر جاری‌ست            با سیب زهـرایی معـطر می‌شوی تو
جان تو و جان علی نفسی است واحد            وقتی که با حـیدر برادر می شوی تو

نام علی وقتی که از نامت جدا نیست
گاهی محمد را علی گفتن خطا نیست

همتایت ای والای بی‌هـمتا عـلی بود            مولای مولا تو، به ما مولا علی بود
بـالاتـر از بـالاتـر از بـالا تـو بـودی            بـالاتـر از بـالاتـر از بـالا عـلی بـود
زیـباتر از زیـباتر از زیـبا تو بـودی            زیبـاتر از زیبـاتر از زیـبا عـلی بود
ما از لب حق گوی تو این را شنیدیم            چرخیده حق دور علی، هر جا علی بود
این نور را بعد از تو حتی کور هم دید            حق با علی حق با علی حق با علی بود
وقـت جـدایی در شب مـعـراج حـتی            ذکر خـدا هم با رسولـش یا عـلی بود
در چـین پـیـشانـیت غـم پـیـدا نمی‌شد            در لشکـر تو یا محـمـد، تا عـلی بود

شکـر خـدا نام عـلی ذکـر لب ماست
عشق علی و فـاطمه نان شب ماست

عشق تو در جان علی، در جان زهراست            عشق تو ایمان علی، ایمان زهراست
ای سر لـولا بـین لبـخـند تو مـسـتور            مستور لبخند تو در رضوان زهراست
نـور خـدا جـاری‌ست در پـیـشانی تو            روی تو بـدر کامل تـابـان زهـراست
یک قطره از آب وضویت را گرفتیم            دیـدیـم آری، کـوثـر قـرآن زهـراست
خـیلی گـرفـتارم ولی این بـار را هـم            آقا قـبولم کن، بگو مهمان زهـراست
وقـتی شـما مـهـمان زهـرائـیـد یعـنی            امیـد عـالـم سفـره احـسان زهـراست
قـبـر شهـید بی‌پـلاک خـفـته در رمل            پائـین پـای تـربت پـنـهـان زهـراست

بـاید که بر بـالای هر مـنـبر بگـوئیم
تو یـادمـان دادی به او مـادر بگـوئیم

دل آمـده باز، قصـد قـربت کرده            خـاکِ قـدم تـو را، زیـارت کرده

»لَولاٰکَ لَمٰا خَلَقتُ الَافلاکیُ» وحق            ما را به طُفیـلیِ تو خلـقـت کرده

هر فیـض که از عالم معنا برسد            با دست پُر از مهر تو قسمت کرده

از ظهـر قیامت نهراسـد هر کس            در سـایۀ لطـف تو اقـامـت کرده

ملک و ملکوت تحت فرمان توأند            جبریل به درگـاه تو خدمت کرده

صد بـار، دل یوسـف کـنعانی را            ترکیـب مـلاحت تو غارت کرده

خورشید همین که بشنود نامت را            کُرنش نکنـد اگر، جسارت کرده

جـبریل که تا مـقام توحـید رسـید            در مسجـد چـشم تو عبادت کرده

عمریست که طوبی به ثناخوانی تو            در بـاغچـۀ خانه‌ات عـادت کرده

از عاطفه‌ات، وضو گرفته باران            آب از نمِ صورتت طهارت کرده

باران، به هـوای سحرِ چشمـانت            شبنـم شده احساس طراوت کرده

خوشبو شده یاس رازقی از وقتی            در محضرتان، عرض ارادت کرده

حتی، عسـل از بردن نامِ عـسلت            در ذائقـه، احساس حلاوت کرده

هرکس که زیاد میفرستد «صلوات«            در حــقِّ خـداونـد، مـحبـت کرده

حق داشت، محمدی شود سلمانت            عمری، سر کویتان، اقامت کرده

سلمان تو در عشق، سلیمان را هم            بر سـفـرۀ عـاشقی ضیافت کرده

بر شأنِ رفـیعُ و شوکـتت یا مولا            ای لال شود، هر که جسارت کرده

فردا، به شفاعتِ جهان، برخـیزد            شعری که دو بیت از تو حکایت کرده

روزیکه از وجود، دو عالم معاف بود            نور شما به عـرش خدا در طواف بود

ارواح و نـور و طـینت‌تـان پـاکِ پـاک            یعنی وجودتان ز ازل صافِ صاف بود

هـر یـک بـرآمـده ز تـجـلای دیـگـری            یک نور واحدی که شعاعش مضاف بود

از نـورتـان تـجـلّی خـلـقت شـروع شد            آن خلقـتی که خالص و بی‌انحراف بود

ما را هـم از وجـود شـما مـنَّـتی رسـید            رخـسارتـان بـرای دل مـا مـطـاف بود

قـالـوا بـلای ما همه در عـرصه الست            در اصـل بر ولایت‌تـان اعـتـراف بـود

ای نـامـتـان مــرادف ذکـر خـدایــتــان

صـلِ عــلـیَ الـنَـبـیِ و آلـه، ثـنــایــتـان

کی می‌توان به وصفِ تو دلبر زبان گشود            کی می‌توان فراخورِ شأنت، غزل سرود

کی می‌توان به کُـنهِ مقـامـات تو رسـید            کی می‌تـوان به مدح تو آقا هـنر نـمود

نـور تو از علی شد و نـور عـلی ز تو            آری سزاست نورٌ علی نور را سجـود

آدم چـشـیـد غـمـزۀ تـو، شـد اَبـوالـبـشر            عالَم هم از کـرشمۀ تو یافت این وجود

مجـمـوعِ انـبـیا به شـما امـتحـان شـدند            وَرنـه بـدونِ اذن تو پـیـغـمـبـری نـبـود

ذکـر مُـسبّـحاتِ تو مـشـق فـرشـتـه شد            طرزِ قـیام و شـیـوۀ تـسبـیـح، تا قـعـود

بـاید نـوشت سـر درِ دل، با خـطِ جـلی

یا مصطفی محـمد و یا مـرتضی عـلی

ای فخـرِ کـائنات که نامت محـمد است            مدح و ثنای حضرت تو کار سرمد است

با فکـر و ذکر تست که دلها خـدایی‌اَند            بی‌یاد نام حضرت تو، حالِ ما بد است

قـرآن دم از مکـارم اخـلاق، چون زند            خُلقِ کریم تست که مقـصودِ ایزد است

هر قطره از وضوی تو دریای رحمتی‌ست            باران، رسولِ فضل و کراماتِ احمد است

تنها نه در کـنـار تو بودن شد افـتـخـار            هر کس نماند بعدِ تو تسلیم، مرتد است

هر کس مُحبِ تست، علی دوست می‌شود            هرکس که بی‌علیست ز آئینِ ما رد است

دین خـدا به دامـن تـو چـنـگ مـی‌زنـد

دشمن علیهِ تست، دم از جـنگ می‌زند

شک نیست نصرتِ تو همان نصرت خداست            یعـنی اطاعت تو همان طاعت خداست

تـنـهـا نـه از غــدیــر، ز بَـدوِ تــولـدت            فـرمان بیـعـت تو هـمان بیعت خداست

تا تو رسول رأفت و مهر و عطـوفـتی            باران رحمت تو همان رحمت خداست

با دشمنان به شدت و سختی عمل کنی            در اصل، قدرت تو همان قدرت خداست

تَرکِ زیـارت تو جـفـا بر حـریم تـست            یعنی که حُرمت تو همان حرمت خداست

آل حـسـیـن، آل عــلــی، آل فــاطــمــه            الحق که عترت تو همان عترت خداست

وقتی تو را خدای تو فخـر همه نوشت

ذکر تو را به عـرش اباالفـاطمه نوشت

روز ولادت تــو کـه دفــعِ بـلـیــه شــد            روز شهـادت تو چه شـد محـسـنـیه شد

عـالـم به وقـت آمـدنت غـرق نـور بود            با رفـتـنَـت ز آتـش کین، فـاطـمـیـه شد

در سال شصت و یک، سرِ نیزه، سرِ حسین            با زینب تو هـمرهـت از قـاضـریه شد

امروز هـم بـصیـرت زینب چـراغ راه            بـنـگــر کـه خـط اول مـا زیـنـبـیـه شـد

روح تـو بود، روح خـدا را بـمـا دمـید            یک شعـبـه از ولای عـلی نیجـریه شد

شکر خـدا که مذهب ما هست جعفـری            ایـام عـمـرِ شـیعـه، هـمه صـادقـیـه شد

ما جـان نـثـار احـمـدِ محـمـود مانـده‌ایم

در انـتـظار مـهـدی مـوعـود مـانـده‌ایـم

شهد شیرین کلامت بین ساغـر ریخته            پای این مکتب یقین دارم که باور ریخته

اشرف اولاد آدم حـضرت خـتـمی‌مآب            عـالم و آدم به پایت مـثل نوکـر ریخته

خاتمیت را تو معنا داده‌ای ختم العقول            انـبـیا زیـر قـدم‌هـای شـما سر ریـخـته

جهل را راندی ز اطراف بشر ای عقل کل            دانش کل خـلایق؛ پـیشت ابـتر ریخـته

مهربانی، ارمغـانی بود بخشیدی به ما            بین اخلاق شریفت؛ شور دیگر ریخته

از دم گرمت میان مشرکین دل پا گرفت            کـیمـیای چـشم تو باشـد، ابـوذر ریخته

خیر یعنی که تأسّی بر تو و بر سیره‌ات            خیر مطلق مطمئنم پای این در ریخته

امتداد دین به جان مرتضا وابسته است            جانشینی را خدا در جان حـیدر ریخته

بی‌علی ناقص شود هر کاملی حتی نماز            شیعه با عشق علی در سینه‌اش زر ریخته

نسل پاکت یارسول الله از صدیقه است            ریشۀ سادات را یزدان ز کوثر ریخته

یک نگاه ویژه‌ای داری به زوّار حسین            بر گدایی که ز چشمش، دُرّ و گو هر ریخته

ای روشـنـی آیــنـه! ای آبــروی آب!            اسلام تو حـل کرد هـمه مـسئـله‌ها را

از چلّه نـشـینیِ حـرا، تا شب معـراج            طی کرده‌ای، ای روح دعا! مرحله‌ها را

از بس که نوازش ز تو دیدند گل و خار            برداشتی از روی زمین فـاصله‌ها را

دل‌ها همه پابـند به زنجـیر هوس بود            از مِهـر شکـسـتی هـمهٔ سلـسـله‌ها را

از خاک به افلاک رساندی به محبت            بی‌زاد و سفـر مردم و بی‌راحله‌ها را

رسم تو وفا بود و، نصیب تو جفا شد            ای کرده نهان در دل شیدا، گِـله‌ها را

دندان تو را گرچه شکستند، تو گفتی            تـأثـیـر دعــای سـحـر و نـافـلـه‌هـا را

ای سنگ صبوری که پذیرفته‌ای از مِهر            در خلوت خود تنگ‌ترین حوصله‌ها را

گـل‌ها همه دارند به رخ گـرد یتـیـمی            آوارهٔ صحـرا مکـن این قـافـلـه‌هـا را

با زمـزمـهٔ وحـی به آوای دل‌انـگـیـز            بـال و پـر پـرواز بده چـلـچـلـه‌هـا را